Rozdział VII

 Pare dni później.
Hogwart
godz:15:03
koniec zajęć
 Nie widziałam Nialla od tamtej bójki. To dobrze, bo nie mam zamiaru go oglądać, a jeśli już to na pewno nie dobrowolnie, musieliby mnie zmusić, a nikt nie jest taki odważny by to zrobić (no oprócz samego Nialla, pierdolonego egoistę). Ja niby jestem jego własnością? Mylisz się kochanie, tak bardzo się mylisz.
 Luna próbuje mnie pocieszać, mówi, że wszystko będzie dobrze tylko muszę dać sobie trochę czasu... Może to prawda, ale  nie jestem tego pewna, ostatnie sytuacje mnie przerosły.
- Mel?
- Słucham Cię Luna - niechętnie, ale z uśmiechem odpowiedziałam.
- Bo... za dwa dni jest wycieczka do Miodowego Królestwa... I zastanawiałam się czy rodzice przysłali Ci już zgodę... - powiedziała chyba nieśmiało.
- Ah, tak przysłali.. - westchnęłam.
- To dobrze - uśmiechnęła się. - Przepraszam, ale teraz nie chce mi się rozmawiać - szybko wydukałam zanim Luna zdążyła cokolwiek powiedzieć.
 Skinęła głową i wróciła do czytania "Magii dla zaawansowanych".
Uch, mówiłam już, że go nie znoszę? 
Muszę się przewietrzyć i to koniecznie.. 
 Mozolnym krokiem ruszyłam w kierunku mojej szafy by wyciągnąć z niej inne ciuchy. Wybrałam ciepły zestaw nadający się idealnie na pogrzeb, może dzisiaj będzie mój pogrzeb? Hm? Pójdę do kuchni i najem się tak bardzo, że pęknę, i umrę w idealnym stroju i na dodatek się najem. Plan idealny. 
- Um Pamel czemu masz wzrok szaleńca? - próbowała mnie rozśmieszyć Luna. 
- Bo nim jestem? Haha, głupie pytanie - wytknęłam jej język i poszłam do łazienki. 
- Pamel, gdzie tak właściwie idziesz?! - krzyknęła Luna.
- Na błonie, chce się wreszcie przewietrzyć! 
- Mogę iść z Tobą? - wsunęła głowę do łazienki za co oberwała kapciem. 
- Tak pewnie ale weź się przebież, no chyba, że idziesz i tym stroju dinozaura! - wygoniłam ją z pomieszczenia, a sama powróciłam do poprzedniej czynności. 
- Mel! - krzyknęła piskliwie. 
- Co jest?! - wybiegłam na staniku żeby tylko zdążyć uratować moją przyjaciółkę. 
- C-O J-A M-A-M U-B-R-A-Ć?! - spojrzała na mnie rozbawionym ale zarazem przejętym wzrokiem. 
- Oh, serio? - westchnęłam. Podeszłam do jej szafy i wyciągnęłam worek jutowy (swoją drogą, skąd ona go wzięła?). - Trzymaj - podałam jej i wróciłam do łazienki. 
- Oh jesteś prze zabawna! - powiedziała z wyrzutem. 
- To ciekawe bo w mojej dzielnicy uważają mnie za nudziarę! Napiszesz mi na piśmie, że jestem zabawna!? Może mnie wreszcie polubią! - zażartowałam.
- Marne szanse! - zaśmiała się. 
----------
Hej haj helou :) 
Postaram się jeszcze jutro dodać rozdział, ogółem w tygodniu raczej się nie będą pojawiać :) 
(wiem, że bardzo krótkie ale zobaczycie, że będą jeszcze dłuższe:)) 

CZYTASZ=KOMENTUJ 
każdy komentarz motywuje mnie do szybszego pisania :)